De eerste dag die qua weer een beetje geschikt is om voor het eerst naar mijn moestuintje te gaan. Drie jaar op de wachtlijst gestaan, en in december plotseling een telefoontje gekregen, dat ik aan de beurt was. Het overviel me een beetje, maar ik besloot er voor te gaan. Dan is het oefenen met een stukje moestuin in mijn eigen tuin afgelopen zomer, niet voor niets geweest.
Tot nu toe was het dus te koud. Vandaag is het ook koud, maar droog, en helder. De zon doet haar best. En het lijf laat het wel toe vandaag, dus gewapend met schop en klompen stapte ik om 12 uur de tuinen op. Ze liggen in het Schoterbos, en de tuin heet dan ook de Schotertuin. Ik heb nummer 133.
Rond half drie had ik de 5×5 meter landje helemaal omgespit. Ik was zo enorm trots op mezelf. Had nooit gedacht dat ik vandaag al zo ver kon komen.
Van alles aangetroffen op mijn landje. Stenen, een heuse boomstronk, veel ” kweek” (een soort 
rettich) en takjes, oude prei, een stronk rode kool en natuurlijk gras. Er staat ook een bessenstruikje in de hoek, die laat ik staan. De rest is dus verwijderd, ik wil schoon beginnen.
Het is ook leuk om er te zijn. Heb al aardig wat mensen gesproken. Ook Marjolein en Guus. Marjolein is ook een zeiler, we hebben een aantal keren samen op het water vertoefd. Zij stopt met haar tuin, want ze gaat verhuizen naar Uitgeest. Ook Mieke gesproken, een vriendin van Jose Groen. Van Mieke kreeg ik heel aardig een halve kruiwagen koeienmest (de hoeveelheid zet geen zoden aan de dijk, maar ik vind het een lief gebaar) en van Marjolein kreeg ik een stuk munt. Die moet ik nog een plekje geven, maar voorlopig overleeft ie wel even.
Jammer dat ik vergeten was vuilniszakken mee te nemen. Je moet alles zelf mee naar huis nemen. Nu ligt er dus op de hoek van mijn landje een bergje rommel. Komt volgende keer.
M'n landje 