Sommige gewassen hebben wij als moestuinierders nog nooit eerder op ons Landje gehad. Zoals mais. We hebben 16 mei vier maisplantjes van Sue gekregen, en nu is de vraag: wanneer zijn ze klaar voor de oogst? Als je andere blogs erop naleest, kun je de bladen afpellen, en voelen of er sap uit de mais komt als je erop drukt met je nagel. Een andere methode is wachten totdat de pruik (ja echt, het is net haar) verdort. Ik denk dat ik voor dat laatste ga. Op de linker foto is te zien dat dat stadium nog niet is bereikt.
Zo hebben we ook nog wel het één en ander te leren rondom prei. Prei wordt in een breed gat gezet (steel-breedte). De prei krijgt dan als het ware de neiging om dat gat te vullen, en zal groeien. In de breedte. Maar hoe krijg je mooie lange witte stukken in je prei? Zoals op de rechter foto te zien is, is deze prei te kort. Hij was wel heerlijk trouwens. De prei moet wat dieper de grond in. Hoe meer prei onder de grond zit, hoe langer het witte deel wordt. En het hart van de prei (daar waar het harde deel overgaat in bladeren) moet net boven de grond uitkomen.
Verleden week hebben we ’s avonds wat op het Landje gewerkt. De peulen zijn geoogst en de planten verwijderd, en we hebben pompoenplantjes gezet. Eerst even onder de kas, en later in de volle grond. Ik ben benieuwd hoe het ze zal vergaan; er zijn heel veel hongerige beesten op de tuin. Wij hebben er minder last van als andere tuintjes, misschien ook omdat we heel consequent zijn met plastic bakjes en lange stokjes diep in de grond om de kwetsbare plantjes heen. Bij de pompoenplantjes hebben we dat ook weer toegepast, en bij de sla.
Corina had mooie slaplantjes gehaald bij ons “hofleverancier”, en dit worden hele mooie kropjes. Helaas heb ik er (nog) geen foto van gemaakt.
En wat vinden jullie van de sperzieboontjes? Linker foto hieronder. Ze zijn lekker. Rechts zie je de pompoenplantjes zoals ze een week geleden waren.
Dat de vriezer inmiddels vol ligt met courgette, zal jullie ook niet verbazen. Ik was eerst nog niet zeker dat de planten wat zouden produceren (zie eerder blog) maar die angst was onterecht. Ik vind het altijd weer een feest als ik courgettesoep maak, of een pasta. Het is zo’n gemakkelijke plant. En ik denk dat als ik er naast zou gaan zitten, dat ik ze kan zien groeien 🙂
We zijn ook al een beetje bezig met het najaar. Corina heeft boerenkool- en rode koolplantjes gehaald. En in de spruitplanten zitten al mooie spruitjes in de oksels. Dat gaat goed (maar ook weer terdege beschermd, met wit fijnmazig gaas). Over de savooiekool heb ik mijn twijfels. Dat wordt geen krop, maar losse bladeren. Hij sluit zich niet mooi. Maar savooiekool is ook nieuw op het Landje; niet alles kan in één keer goed gaan.
Als afsluiting van dit blog noem ik nog weer even onze gezellige bezoeker, poes Muis. Die strekte zich lekker uit op het kasje in de zon.
En last but not least moet ik ons kunstproject noemen. Onverwoestbare munt, die zich een weg heeft gebaand door alle gestapelde plastic flessen heen.
Oh, en ik vergeet bijna onze blauwe bes. Met wat geduld hebben we er straks 10 voor in de yoghurt 🙂