Het is bizar droog. De moestuin lijkt meer op een woestijn. Terwijl ik dit blog schrijf, zondag, regent het. Maar het is te weinig. De meeste regen trekt aan Haarlem voorbij. En je ziet dit op de tuin terug in het feit, dat de plantjes niet wortelen. Ze hebben geen grip. De sterksten overleven, maar er sneuvelt veel. Er zijn nog drie pompoenplantjes over, waarvan er 1 een basis heeft dit het ieder moment kan begeven. Er zit een knik in, zie foto links. Ik trok er ook zo een courgette uit. Ik heb hem teruggezet, maar hij werd slap waar we bij stonden. De andere twee lijken het te redden. De bietenplantjes daarentegen doen het goed, en groeien.
Omdat alles het zo moeilijk heeft, ben ik driftig in de weer geweest met mest. Ik maak steeds wat aan met water, en als het wat is opgelost, verspreid ik het aan de basis van de plantjes. Daarna geef ik (nog meer) water. Het is pompen of verdrogen.
Corina heeft thuis stamslabonen voorgezaaid. Die zijn mooi groot geworden, en gaan de grond in. Er wordt een mooie constructie gebouwd!
Ik denk zo maar dat dit een succes gaat worden.
Ondertussen heb ik de tuinbonen getopt, in de hoop dat de luizen het laten afweten. Maar omdat ik daar niet echt vertrouwen in heb, heb ik naast het kasje met de paksoi, nieuwe tuinbonenboontjes in de grond gezet. Hoe heet zaad als het geen zaad is, maar een boon? 🙂
Van Michaela hebben we een mooie muntplant gekregen. Om woekeren te voorkomen, heb ik die in een pot gezet. ’s Middags drinken we er al een heerlijke muntthee van.
En verder bestond dit bezoek uit water geven, water geven, mesten, mesten, water geven, en….mesten. We doen ons best. Af en toe spreken we de plantjes toe, maar soms ook roepen we iets uit frustratie. Groeien zullen jullie!
M'n landje 