Het is leuk om te lezen, dat in het boek “Schiermonnikoog, verhalen van eilandliefhebbers, deel 3”, mijn verhaal staat opgetekend over onze wandeling naar Willemsduin op Schiermonnikoog. Dat verhaal vertelt onze pogingen om een slenk over te steken, waarbij mijn laars kwam vast te zitten. Zie: https://www.boekenbestellen.nl/boek/schiermonnikoog-verhalen-van-eilandliefhebbers/34474
Zo’n soortgelijke situatie (een soort van wadlopen) hadden we op de moestuin. Vastzitten met je laarzen in de modder. Zie de foto’s hieronder. We wilden de moestuin klaarmaken voor de winter, maar dat was zo niet mogelijk. We hebben wel de pompoenplant verwijderd, en de zonnebloemen. De rest moet wachten. Het heeft te veel en te hard geregend de afgelopen tijd.
Gelukkig heb ik verleden week de pompoenen nog mee naar huis genomen. Er was er één bij van 5 kilogram, en 82 cm doorsnede. De ander was de helft daarvan. We hadden er een wedstrijd mee kunnen winnen. 
Door de harde regens was alles wat we in het najaar wilden oogsten, al verwoest. De spruitplant (rechter foto hieronder), de prei (verrot), drie van de vier rode kolen. Maar er is er één die het volhoudt, die maakt een stevig kropje.
De jaarafsluiting van de moestuin was afgelopen zaterdag. Ook die viel voor het eerst sinds jaren in het water. We hadden nu wel twee kruiwagens koemest besteld, en die zijn door sterke mannen of vrouwen op onze tuin geleegd. Als het weer het toelaat, en de tuin wat droger is, spit Corina die door de grond.
Verder hebben we twee groene paprika’s geoogst van de plantjes van Mieke. Volgend jaar maar weer proberen.
Toen Corina en ik naar huis liepen met een fiets vol groenafval, zeiden we tegen elkaar dat de tuin er nog nooit zo verwoest bij had gestaan, en dat het nog nooit zo nat was geweest. Maar dat blijkt niet waar. Door dit blog weten we dat het in januari 2018 ook blank stond: Verdronken land
M'n landje 